Hoe kan ik je vertellen wat er in mij leeft? Hoe mijn wereld eruit ziet.

Soms vertellen anderen het voor me. In muziek, als de tonen me naar de donkere krochten van mijn ziel brengen, als ik word meegevoerd op de golven van de tijd. Ze laten me landen op de bodem van een leven dat ik ken, dat ik leefde, of misschien wel nog steeds doe. Dan voel ik andere begrenzingen, andere spieren en talenten. Dan denk ik andere gedachten en heb andere waarheden. Dan ben ik geboren op Hongaarse grond, Griekse rotsen of aan een Deense kust.

Soms nemen filmbeelden me mee naar tijden en gevoelens van lang gelee en weet ik weer hoe alles was. Dan zie ik waar ik naar keek en hoor ik waar ik naar luisterde. Dan stromen de herinneringen terug.

Ik kan het niet vertellen met muzieknoten, niet met beelden.

Ik verhaal met woorden. Woorden op papier, die tijd nodig hebben om hun plek te vinden. En ik neem die tijd om ze te zoeken, te vinden en te vangen. Ik ga op reis, op queeste, op jacht. Mijn verhaal kost jaren om te rijpen tot een smaak die zo rijk is als het leven.

Maar dan neemt het je mee, sleurt het je onder, brengt je in diepe dalen en naar grote hoogten. Het leidt je naar delen van jezelf die je nooit hardop zou durven benoemen, maar waarvan de erkenning je meer heel laat voelen dan je ooit gedaan hebt. Het dringt bij je binnen, als de hitte van een zomerse dag of de winterkou die in je botten kruipt.

En daar vindt het jóuw verhaal, jouw passie, jouw lust, angsten en moed. En het laat je voelen dat je zoveel
meer bent dan je dacht, dat ook jij mag zijn
wie je kunt zijn… vanuit je ziel, uitdijend in alle
vormen die je wilt kiezen.

Ik vertel mijn verhaal in mijn boeken.
Ik ben een schrijver.