Ik ben een Duopersoonlijkheid of een Twospirit, zoals de term is bij de Native Americans.
Maar wat is het nou? Het wordt me vaak gevraagd. Als er iets
moeilijk uit te leggen is, werkelijk goed begrijpelijk uit te leggen, is
dat het wel.
Ik kan wel heel goed vertellen wat het níet is: Ik hoor soms dat
mensen zich erin herkennen, als ik zeg dat ik me zowel een man als
een vrouw voel. Ze zeggen dan: Ik heb dat ook. Ik heb ook een heel
sterk mannelijke, of vrouwelijke kant. Vrouwen bijvoorbeeld die
zich vaak mannelijk kunnen voelen, mannelijk gedragen. Ze zijn
niet zo van die meisje-meisjes, zijn wat grover in hun doen en laten
misschien, stoerder en houden niet zo van die ‘typische’ vrouwen
dingen. Of mannen die zich heel vrouwelijk kunnen voelen en dan
vaak gezien worden als gay, terwijl ze dat niet zijn (of wel, maar dat
heeft er natuurlijk eigenlijk helemaal niets mee te maken). Mannen
die gewoon niet zo van die ‘typische’ mannendingen houden,
zachter zijn, verzorgend misschien. Of misschien gaat het helemaal
niet om de typische genderdingen, maar gewoon omdat ze zich niet
zo identificeren met de sekse die hun lichaam heeft. Ze voelen zich
bovenal mens.
Dat is het Twospirit zijn dus niet.
Ik heb twee persoonlijkheden, een vrouwelijke (passend bij mijn
lichaam) en een mannelijke. En ik ben beiden. Ik ben een vrouw én
ik ben een man, met allebei een aparte naam, Jelle en Tas. En met
die twee persoonlijkheden bewoon ik één lichaam. Dit lichaam is
dus ‘kloppend’ voor mijn vrouwelijke zelf, maar niet voor mijn
mannelijke zelf. Als Tas leef ik in het vrouwenlichaam van Jelle,
maar kan ik nog steeds contact maken met de energie en gevoelens
van mijn vroegere mannenlijf.
Mijn lief vergelijkt het met het hebben van een Multiple Personality
Disorder, maar dan zonder de disorder. Er is namelijk geen dis-
order. Ik functioneer prima. Er is niets mis met mij (de vraag is
natuurlijk of dat bij mensen met het label MPD wel zo is, maar dat
is een ander onderwerp). Ik ben zo geboren. Ik heb me altijd zowel
meisje als jongen gevoeld. Als klein kind was dat normaal voor mij.
Ik wist niet beter. Toen ik ouder werd, gebeurde er onbewust iets.
Omdat ik (heel begrijpelijk) alleen als meisje werd benaderd en
behandeld, werd ‘de jongen’ in mij onderdrukt. De mal die er voor
de persoonlijkheid van de jongen vanaf het begin was, werd
eigenlijk niet opgevuld. Ik ontwikkelde me alleen als meisje en niet
als jongen.
En toen kwam het moment dat mijn onbewuste, mijn ziel, mijn
innerlijke zelf, hoe je het ook wilt noemen, zei: Euh, wat gaan we
doen? Gaan we nog wat doen met dat deel van jou, die helft die je
niet gebruikt, niet hebt ingevuld, of laten we hem afsterven?
Voor de optie ‘er nog wat mee doen’ had ik alleen een probleem. De
‘mannelijke mal’ was namelijk leeg, er was nooit een man in
ontwikkeld. Sure, als Jelle, als mijn vrouwelijke zelf had ik een
complete persoonlijkheid, inclusief mannelijke kant/animus,
helemaal heel. Maar het andere deel van het Twospirit-zijn, van de
Duopersonality, de mannenkant, was ‘leeg’. En wat moet je dan? Je
kunt moeilijk naast een vrouw van 42 een klein jongetje invoegen
(ik weet dat veel mannen hun hele leven jongetjes blijven, but you
catch my drift). Om dit stuk van mijn tweeledig zijn in te vullen was
er dus een volwassen man nodig…
Ik denk (ik voel, ik weet) dat alle persoonlijkheden die je ooit eerder
hebt geleefd nog steeds in je energieveld aanwezig zijn. Degenen die
in hun leven met dezelfde thema’s bezig waren als je persoonlijkheid
in dit leven kunnen met je mee resoneren. Ze hebben dezelfde
frequentie. Voor mijn mannelijke zelf was er dus als het ware een
pool van ontwikkelde, volwassen persoonlijkheden beschikbaar in
mijn energieveld. En aangezien het toch alleen maar om een ‘losse’
persoonlijkheid ging, zonder lichaam, alleen in energie, kon dat best
werken. Ik snap dat het voor sommige van jullie ontzettend ‘out
there’ klinkt, maar toen mijn lief jaren later met deze theorie kwam,
wist ik onmiddellijk dat hij klopte.
Om als volledige Twospirit (Duopersonality) te kunnen bestaan,
moest ik een volledig gevormde mannelijke persoonlijkheid
‘downloaden’, om de nog lege mal van mijn mannelijke zelf op te
vullen. Dat deze persoonlijkheid alleen die van Tas zou kunnen zijn
is denk ik voor de lezers van mijn boeken wel duidelijk. Vanuit mijn
eerste bestaan als hem zijn er zoveel rode draden die er in dit leven
doorlopen, zoveel lessen die er geleerd kunnen worden, zoveel
dingen die er geheeld kunnen worden, bij mij en de zielen waar ik
opnieuw mee geïncarneerd ben. Tas was the man!
En dus… een paar dagen na mijn 43ste verjaardag, werd Tas
‘wakker’, en dit klinkt simpeler en zachtzinniger dan het was. Eerst
was er een soort proefperiode en kreeg ik echt de keuze: wil je dit
werkelijk aangaan? Met alle gevolgen van dien? Wil je nu echt je
leven verder leven met twee persoonlijkheden? Ik zei ja. En na een
paar weken heb ik heel bewust gevoeld dat het een soort van ‘vast
klikte’. De download werd definitief geïnstalleerd.
Dus niet een geleidelijk ontwikkelingsproces, zoals het geweest zou
zijn als ik vanaf kinds af aan als twee zou zijn opgegroeid, maar een
plotselinge intense gebeurtenis in mei 2012, waardoor mijn hele
leven op zijn kop stond. Maar hoe heftig het ook was, ik heb er geen
moment spijt van dat ik ervoor gegaan ben.
Ik ben een Twospirit, een Duopersonality, ik heb twee
persoonlijkheden: Jelle en Tas. This is all of me.