Hoe zou het zijn als je de talenten vanuit vorige levens nog steeds tot je beschikking zou hebben? Als
je, tegelijkertijd met je herinneringen aan een vroegere persoonlijkheid, zou kunnen in tappen op de
kwaliteiten die je in die levens op verschillende vlakken had? Je fysieke lijf is een andere dan je toen
had. Je hebt geen spiergeheugen van toen je een boogschutter was in het leger van Jeanne d’Arc. Je
handen weten niet meer hoe ze vroeger potten bakten, of een konijn vilden. Het zijn niet dezelfde
handen. Je vingers herinneren zich niet hoe ze de luit bespeelden, toen je als een minstreel van
kasteel naar kasteel rondreisde.
Of kan het misschien ergens anders vandaan komen?
Toen ik dertien was, bestond mijn middelbare school negentig jaar. Er was de hele week feest. We
hadden allerlei alternatieve lessen, zoals foto’s ontwikkelen (ja, dat deden we toen nog ;-), met
ontwikkelaar en fixeer in donkere kamers en yogales van de natuurkunde leraar, die weliswaar geen
oranje droeg, maar onder zijn kleren wel een kralenketting van de Bhagwan om zijn nek had. Tijdens
de gymlessen konden we ook heel andere sporten doen. Ik was dolgelukkig toen bleek dat je ook kon
kiezen voor schermen! Mijn favoriete films waren in die tijd van die echte avonturenfilms, zoals The
Count of Monte Cristo en The Scarlet Pimpernel, waar een heerlijke hoeveelheid schermgevechten in
zat en ik droomde er altijd van om zelf een floret of degen in de hand te hebben en hem te kruisen
met een waardige tegenstander. Het voelde zo bekend, ik wist ergens diep van binnen dat ik dat ooit
heel goed had gekund. Maar mijn lijf wist dat niet.
Ik weet niet veel meer van die schermles, behalve het gevoel dat het gaf om, floret in de hand, lijf
zijwaarts gericht, de ‘En garde’- positie in te nemen en de bewegingen uit te voeren, zoals de trainer
ze had voor gedaan. Het was alsof ik nooit gestopt was, het voelde zo ontzettend vertrouwd. Ik wist
precies wat ik moest doen, het ging gewoon op instinct. Het was heerlijk!
De trainer kwam naar mij toe en vroeg of ik op schermen zat. Toen ik hem vertelde dat ik nog nooit
een floret in mijn hand had gehad, was hij echt verbaasd. En toen zei hij de woorden, die ik altijd heb
onthouden. Egodingetje, ik weet het, maar ik gloeide van trots. Hij zei: als we in Rusland hadden
gewoond, dan had ik tegen je gezegd, Je móet gaan schermen. Mind you, we zaten nog middenin de
koude oorlog.
Dit was de eerste keer dat ik een levendige herinnering had aan een vorig leven. Niet volledig
bewust, niet met flashes en verdere informatie, maar in mijn lijf. Dit kwam niet uit mijn vorige
bestaan als Tas (I fought very differently). Dit kwam uit een hofleven in Frankrijk, geen idee wanneer
precies. Ik heb er verder ook geen herinneringen van, niet nodig. Maar dit… this was fun!
Later heb ik me nog veel meer dingen fysiek herinnerd, sijpelden nog veel meer talenten vanuit mijn
energieveld mijn lijf van vlees en bloed binnen en wisten mijn benen, mijn armen, mijn handen en
vingers weer wat te doen, terwijl ze het in dit leven nog nooit eerder gedaan hadden.
Wie heeft er ook van dit soort ervaringen? Do share!