Sometimes healing happens through making new wounds, by choice and with purpose.
Although this body never went through any trauma, I could still feel the scars of my former
body. I think because they were edged as deep as soul level. They were the lines that
formed the images of my story, the one that I tell in the Rode Trilogie.
But my story goes on, because it is an Adventure of Lifetimes and so I got the chance to
go beyond the borders of time and bring healing in a very special way.
I will let passages of Rode handen, Rode draden én Rood bloed explain:
De kapitein sleept Tamás ruw mee naar beneden en over de binnenplaats naar de stallen.
Daar bindt hij hem met zijn polsen over de bok waar de zadels op kunnen liggen. Hij
schuift Tamás’ tuniek omhoog en maakt zijn eigen riem los. De geur van hout, zaagsel en
leer dringt Tas’ neusgaten in.
Plotseling rukt hij Tas’ tuniek over zijn hoofd. ‘Kom op man, we gaan gewoon zwemmen.’
Geschrokken houdt hij zijn adem in. Tas’ rug zit onder de vurige rode striemen, die kriskras
door elkaar lopen. Tas grist zijn tuniek uit Kevs handen en draait zich om zodat zijn rug
niet meer zichtbaar is.
Tamás brengt zijn gebonden handen omhoog. De kapitein slaat ze naar beneden. Weer
brengt hij ze langzaam omhoog, terwijl hij de man blijf aankijken. De ademhaling van de
kapitein versnelt. Hij maakt een beweging alsof hij Tamás wil slaan, maar hij doet het niet.
Hijgend kijkt hij in de groene ogen van de zesjarige.
Tas staat zonder iets te zeggen in de deuropening. Hij kan het gezicht van de kapitein niet
zien, maar is zich sterk bewust van zijn dominante energie.
Daar klinkt zijn zachte, hese stem uit het donker: ‘Ik wist dat je zou komen… Je bent net
als ik. Wat wil je…? Zeg het.’
Tas slikt. Hij herkent zijn eigen stem bijna niet als hij antwoordt: ‘Alles…’
Er is geen uitweg. Geen enkele manier om weg te komen van alles dat hem teistert.
“Je bent een lafaard. Je bent helemaal niets waard, nog minder dan mest, dat heeft
tenminste nog nut.”
Wat moet hij nu? Hij verplaatst de punt van de dolk, weg van het bloedvat. Hij hijgt, dan
houdt hij zijn adem in en zet het mes in zijn huid. Traag trekt hij van onder naar boven een
flinke streep. Hij voelt de huid splijten. Een ijzige kou verdooft zijn paniek. Alles wordt stil.
Er is slechts de scherpe punt, die een helder pad van pijn in zijn arm kerft. Als het bloed
vloeit, laat hij zijn adem los. Zijn hoofdpijn zakt weg. Met een zachte kreun leunt hij
achterover tegen de boomstam. Een diepe kalmte daalt over hem neer en hij sluit zijn
ogen.
Hij is alleen. Alleen in de nacht en zelfs de dood wil zijn gezelschap niet. Hij voelt zich oud
en hij is moe, zo moe van alles. Er is geen lust meer, voor niets. Niet voor vechten, voor
seks, niet meer voor het leven. Hij dooft uit, net als de vlammen in het kampvuur.
For a long time I thought I had to discover the man underneath the trauma. The man I
could have been, should have been, if all these things didn’t happen to me. But now I
know there is no man without the trauma. I will stay damaged for the rest of my existence,
it will never disappear. The scars will stay, as well they should. Cause this is life. If you will
leave it without a single trace on your soul, you have not lived at all.
I am the man who lived through trauma, who coped and survived. And now I am the man
who gets the chance to learn to go beyond surviving mode and actually starts to venture
past his own walls. And God, it’s beautiful out there!
Hij ziet een bomenrij aan de rand van een dicht bos. Het licht van een late avondzon
weerkaatst op de dunne berkenstammen en kleurt ze met een gouden glans. Voor de
bomen op het gras staat een groot hert. Zijn vacht is dieprood en hij draagt een
majestueus gewei. Zijn donkerbruine ogen zijn met een kalme blik volledig op Tas gericht.
Stil kijken ze elkaar aan. Dan neigt de hertenbok zijn hoofd, als een laatste groet, draait
zich om en springt voorbij de bomenrij het donkere bos in.
Tas